مهدی یار, [۲۷.۰۶.۲۳ ۰۴:۱۲]
✅ ترویه و حقیقت معنای آن از منظر مکتب ثقلین
✍️ عظمت روز ترویه و قرار دادن آن به عنوان یکی از ایام اربعه و از ایام معلومات، از این باب است که در این روز از جانب ذات اقدس الهی به «ولایت آل الله» و بعبارت دیگر به «الإسلام بأجمعه» یعنی تمام اسلام امر شده است؛
«سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ علیه السلام عَنْ هَذِهِ الْآیَة “ذلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا ما أَسْخَطَ اللهَ وَ كَرِهُوا رِضْوانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمالَهُمْ” قَالَ: وَ کَرِهُوا عَلِیّاً علیه السلام وَ کَانَ عَلِیٌّ رِضَا اللَّهِ وَ رِضَا رَسُولِهِ أَمَرَ اللَّهُ بِوَلَایَتِهِ … یَوْمَ التَّرْوِیَة …».
📓 بحارالأنوار، ج۳۶، ص۱۵۹
▪️ در این روز «دوازده چشمه» جوشیده که جمیع طوائف از آن سیراب گشته اند، این دوازده چشمه اشاره به وجود مقدس دوازده امام هادی دارد که هر امتی به سبب ایشان، مورد آزمایش قرار گرفته، علم به حقیقت یافته و هدایت شده است؛
▫️ «یَکُونُونَ مَعَ عَلِیٍّ اثْنَیْ عَشَرَ إِمَاماً کُلُّهُمْ هُدَاة لِأُمَّتِکَ یَهْتَدُونَ بِهَا کُلُّ أُمَّة بِإِمَامٍ مِنْهَا وَ یَعْلَمُونَ کَمَا عَلِمَ قَوْمُ مُوسَی مَشْرَبَهُمْ»؛
▫️ همراه حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام)، دوازده امام می‌باشند. همگی آن ها راهنمایان امّت تو هستند و هر امّتی به وسیلۀ یکی از آن امامان، هدایت شده و علم پیدا می‌کند؛ همان‌گونه که هر گروه از قوم موسی (علیه السلام)، چشمۀ مخصوص خود را شناخت.
📓بحارالأنوار، ج۳۶، ص۲۶۵ و ص۲۶۳ (در این حدیث رسول خدا (صلوات الله علیه) از ذوات مقدسه ائمه اطهار (علیهم السلام) به الْإِسْلَامِ بِأَجْمَعِهِ تعبیر فرمودند).
▪️ در حقیقت همانطور که قوم بنی اسرائیل نزد جناب موسی کلیم الله (علی نبینا و آله و علیه السلام) گریه کنان از عطش خویش ناله کردند و آن جناب با خواندن خداوند تبارک و تعالی به نام مقدس آل الله، قومش را از آن دوازده چشمه سیراب نمود، عبد باید بداند که سیراب شدن حقیقی در بهره مندی او از معرفت امام زمانش است که چشمۀ ماء معین ولایت می باشد. لذا این روز، روز سیراب شدن و سیراب نمودن نام نهاده شده است؛
▫️ «… مَنْ أَقَامَ عَلَی مُوَالَاتِنَا أَهْلَ‌الْبَیْتِ سَقَاهُ اللَّهُ تَعَالَی مِنْ مَحَبَّتِهِ کَأْساً لَا یَبْغُونَ بِهِ بَدَلًا وَ لَا یُرِیدُونَ سِوَاهُ کَافِیاً وَ لَا کَالِیاً وَ لَا نَاصِراً»؛
▫️ آنکه بر ولایت ما اهل بیت (علیهم السلام) ایستادگی کند، خداوند متعال او را از جام محبّت خویش سیراب می کند؛ به گونه‌ای که چیزی به جای آن نمی خواهد و حمایت‌کننده، کفایت‌کننده و یاری دهنده ای غیر او نمی طلبد.
📓 بحارالأنوار، ج۱۳، ص۱۸۴
▪️ و در این روز، حضرت أبوالقَربة مولانا أبوفاضل العباس (علیه السلام) که سقّا و ساقی کربلای حضرت سفینة النجاة أبی عبدالله الحسین (علیه السلام) می باشند، در این روز بر فراز کعبه معظمه ایراد خطبه کرده اند.
📓 به نقل از: مناقب ساده الکرام، ج۳، ص۲۷۰؛ خصائص العباسیة، ص ۱۰۲
▪️ جز این نیست که چنین معرفتی با تفقّه و تدبر در این امر به دست می آید، لذا این روز را روز تفکر و تدبر در نزول امر الهی یعنی ولایت آل الله نامیدند تا هر امتی با پی بردن به این حقیقت سیراب گردد و به سبب این امر، مورد آزمایش قرار گیرد تا خبیث آنان از طیب شان تمییز داده شود؛
چنانچه در نقلی اشاره شده که جناب ابراهیم خلیل الرحمن (علی نبینا و آله و علیه السلام) در این روز رویای ذبح فرزند عزیزش را دید و به تفکر در مراد آن رویا و درایت در معنای آن فرو رفت؛
▫️ «أنّ إبراهيم عليه السلام رأى في المنام أنّه يذبح ابنه فأصبح يروّي يومه أجمع، أي يتفكّر أ هو أمر من اللّه أم لا؟ فسمّي بذلك يوم التروية».
📓 مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ۲، ص ۵۲۶
▪️ بر این اساس، روز ترویه، روز تدبر در اوامر الهی است چرا که هر مکلفی با تدبر و درایت در معانی مراد شارع مقدس به غرض اقصای او و حقیقت معنای مرادش که همان ولایت است نائل گشته و سیراب می گردد.
▪️ همچنین خروج حضرت مولانا سید الشهداء أبی عبدالله الحسین (علیه السلام) به امر الهی در این روز که به نوعی آغاز حج تمتع می باشد، صورت گرفت تا هر یک از عباد با تدبر در این امر عظیم، پی ببرند که حقیقت حج و تمام آن، وجود مقدس امام می باشد و تنها از این طریق انحصاری است که به ماء حقیقی دست یافته و سیراب می شوند و غیر آن سرابی بیش نیست.
▪️ به همین سبب است که درک این روز را به منزلۀ درک تمام حج دانسته اند؛ «من أدرك يوم التروية عند زوال الشمس إلى الليل فقد أدرك المتعة».
چون اساسا در شریعت مقدس اسلام، چنین معرفت مقرِّبی، اساس و شاکله اعمال مقرِّب را رقم می کند.
و اما برای ایصال به این حقیقت، عباد باید مُحرم و آمادۀ طیّ طریق در عرفه و قربان و … شوند، لذا ترویه، آغاز حج تمتع می باشد، چنانچه جناب أبوالبشر آدم نبی الله (علی نبینا و آله و علیه السلام) نیز به امر الهی در این روز احرام بست و سپس عازم سرزمین عرفات گشت.
إِلَهِی! بِحَقِّ مُحَمَّدٍسَیِّدِ الْأَنْبِیَاءِ وَ بِحَقِّ عَلِیٍّ سَیِّدِ الْأَوْصِیَاءِ
وَ بِحَقِّ فَاطِمَة سَیِّدَةِ النِّسَاءِ وَ بِحَقِّ الْحَسَنِ سَیِّدِ الْأَوْلِیَاءِ
وَ بِحَقِّ الْحُسَیْنِ سَیِّدِ الشُّهَدَاءِ وَ بِحَقِّ عِتْرَتِهِمْ وَ خُلَفَائِهِمْ سَادَة الْأَزْکِیَاءِ
لَمَّا سَقَیْتَ عِبَادَکَ هَؤُلَاءِ